Troost op lange termijn

Als je de diagnose kanker krijgt, is dit een mokerslag. Niet alleen voor jezelf, maar ook voor de omgeving. Dat heb ik zelf ook ervaren, het verdriet van de omgeving, de onmacht en de onvoorwaardelijke steun en liefde. De eerste weken zit je brievenbus elke dag vol met lieve kaartjes van familie en vrienden, maar ook van mensen van wie je het niet verwacht.

Na deze eerste onzekere tijd volgt een periode van behandelingen. Soms valt het mee, soms is het puur overleven. Gelukkig is er je vangnet voor steun, voor een luisterend oor. En dan.. dan zijn de behandelingen klaar, de kanker is weg of onder controle. Dan gaat het leven door, toch?

Maar zo werkt het helaas voor degene die ziek is (geweest) niet. Ernstige bijwerkingen die niemand ziet, pijn, belemmeringen. Moe, moe moe. Je leven opnieuw moeten inrichten, continu tegen je grenzen aanlopen, misschien je baan of vrienden verliezen… Dan, juist dan, is het zo belangrijk dat er mensen zijn die je zien, die naar je luisteren en laten weten dat ze er voor je zijn. Juist dan.