In het zonnetje

Het is een prachtige lentedag en de zon schijnt volop. Het is stil op straat. Ik wandel door het plantsoen, hoor een specht tegen een dikke tak van een boom tikken, wellicht om een nestholte te maken en ik geniet met volle teugen van de magnolia in onze straat die prachtig in knop staat. De natuur ontwaakt uit haar winterslaap, vernieuwd zich en alles begint te groeien.

Wat een contrast met de crisis waarin we ons bevinden. Waarin de wereld stil staat, maar toch ook weer niet. Alles staat op z’n kop, in een week tijd leven we in een andere wereld. Een wereld waarin angst en onzekerheid heerst. Waar niets meer is zoals het was. Waar mensen de strijd tegen het Coronavirus verliezen, anderen vechten voor hun leven en weer anderen alles op alles zetten om ons zo goed mogelijk door deze periode heen te loodsen. Het overige deel van de bevolking zit, net als ik, het grootste gedeelte van de dag thuis, wachtend tot de storm gaat liggen.

Ik heb het geluk dat ik nog naar buiten kan, mijn gezicht naar de zon kan richten en kan genieten van de natuur en mijn gezin. Ik besef me goed dat velen dat niet kunnen. Ouderen in verzorgingshuizen, patiënten in het ziekenhuis of thuis, in hun eentje in quarantaine. Deze mensen verdienen onze aandacht. Laten we ze in het zonnetje zetten. Een telefoontje of een kaartje kan het verschil maken en even de schaduw wegnemen. Laten we op afstand elkaar wat warmte en zonnestralen brengen, er voor elkaar zijn.